Ο Κέννυ κι ο Φενού είναι στρατιώτες σε έναν περίεργο πόλεμο, που κρατάει για μέρες, μήνες, ή και χρόνια. Η αλήθεια είναι πως κανείς πια δεν ξέρει με βεβαιότητα. Ο Κέννυ και ο Φενού φυλάν σκοπιά στη μέση του πουθενά. Ξεχασμένοι σε μια δυστοπία, μοιάζουν τα μόνα ζωντανά πλάσματα που έχουν απομείνει στον κόσμο. Ανήκουν σε αντίπαλες παρατάξεις. Ο Κέννυ είναι Κόκκινος και ο Φενού Μπλε, και όλοι ξέρουν πως οι Μπλε και οι Κόκκινοι ήταν πάντα τους εχθροί. Τα στρατόπεδά τους απλώνονται εκατέρωθεν ενός φυσικού συνόρου που αποκαλούν Ποτάμι, και ίσως κάποτε να ήταν…
Δυστυχώς όμως έχουν τόσα κοινά, και ακόμη χειρότερα: έχουν μόνο ο ένας τον άλλον. Ο Κέννυ φροντίζει τον Φενού. Ο Φενού κάνει τον Κέννυ να γελάει. Ο Κέννυ τραγουδάει στον Φενού τραγούδια, τα τραγούδια εκείνα που τον συντρόφευαν ως παιδί πριν το πόλεμο, κι ο Φενού μόνο έτσι ηρεμεί και κοιμάται. Όσο κι αν αντισταθούν θα καταλήξουν φίλοι. Κι έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους για να το κάνουν. 2 Νοεμβρίου, κάποιου έτους, Ημέρα των Νεκρών, και ο Κέννυ με αγγελιαφόρο το Ποτάμι έρχεται αντιμέτωπος με την πιο σκληρή είδηση. Μια είδηση που θα ενώσει τη μοίρα των δύο στρατιωτών για πάντα. Πόσο ειλικρινής είναι μια φιλία στην οποία υπάρχουν μυστικά; Και τελικά: Συγχωρούνται όλα όταν υπάρχει αγάπη;